Aggregators maken zelf geen content, hooguit samenvattingen.

Een goed voorbeeld van een aggregator is Lexis Nexis. Via een abonnement krijgt de gebruiker toegang tot originele bronnen zoals nieuws, vakbladen, radio, televisie en social media. Abonnees betalen voor deze dienst om een goed en snel overzicht te krijgen van hun favoriete onderwerpen, uit de hele wereld. Ook al speelt personalisatie met AI een steeds grotere rol op dit terrein, je zal hier ook altijd de originele bronnen zien staan. Bronnen waarmee ook overeenkomsten zijn gesloten.

Andere voorbeelden zijn Encyclo.nl, Blendle en de nieuwsdiensten van big tech, al heeft het in het laatste geval lang geduurd voor er betaald werd.

Maar… er zijn ook veel aggregators waar iets mee mis is. Vooral waar de content ‘gratis’ aangeboden wordt en er geen redacteur meeleest. Bronnen worden vaak vaag of helemaal niet vermeld. Oorspronkelijke makers krijgen geen erkenning of vergoeding. Het is kortom een verzameling van andermans werk waar geld mee verdiend wordt via advertenties. Een vorm van content-diefstal.

Zie ook content farm